Pasta delisi kedim, Shine

Bilemiyorum bu cok normal midir? Su ana kadar rastlamadim kimsede. Benim kedim, tam bir pasta delisi. Pastanin firindan cikmasini, adeta balik bekler gibi bekliyor. Susleme faslini, kose kapmaca oynayarak tamamliyorum. Buzdolabina girince pastam guvende. Cok da iyi biliyor, soguduktan sonra yenecegini. Buzdolabinin onunden ayrilmadan, nobet tutuyor. Yeme zamani gelince de, resmen 'bana da ver' diye yalvaran bir miyavlama ile masumca yuzume bakiyor. Tabii, dayanamayip veriyoruz, pasta delisine, az bir miktar. Ona biraksaniz, tum pastayi yer. 

Bunu ilk fark etmemiz, bize cok buyuk bir sok oldu. Pandispanyami pisirmis sogumasini beklemek uzere, masanin uzerine koymustum. Daha once basima gelmediginden, dunyadan bihaber pazar keyfime devam ederken, surekli 'hadi top oynayalim' diye yalvaran Shine'in, ortalikta gorunmedigini fark ettim. Seslendim birkac defa, yok. Kalktim aranmaya. Bir de ne goreyim! Pandispanyanin sadece ceyregi kalmis!!! Ona ragmen, hala, bir gayret yemege ugrasiyordu Shine. Benimle goz goze gelince, ne yapacagini bilemedi. Sucluluk duygusuyla firladi, gitti. Bunun sadece bir tesaduf oldugunu sandim. Ikinci defa da ayni ilgiyi gosterince, bundan sonra, pastalarimi ozel guvenlik altina alma zorunlulugumun kacinilmazligini anladim. Simdi biliyoruz ki, her pastada, Shine icin de bir pay var :) Kestane, patates, haslanmis misir gibi favorilerine, bir de pastalar eklenmis oldu kedimin. 

Gercekten de, kucuklugumuzden beri evimizden eksik olmayan, bu sevimli yaratiklar olmadan, o kadar keyifli olmuyor hayat. Eve geldiginde, seni kapilarda bekleyen bir varligin olmasi, kapidan iceri girdigin anda, kendine has shovuyla, sana hosgeldin dansi yapmasi ve sana olan sevgisini her firsatta gostermesi asla ogretebilecegimiz seyler degil bu dostlara. 

Sizin hala yok mu evde bir bekleyeniniz?